Zondag, 10 april, 2010 (Groepssessie, Brattleboro/Vermont).
Deelnemers: Mary (Michael), Ann (Vivette), Ben (Albert), Daniil (Zynn), Ella (Bella), Helen (Lillie), Inna (Beatrix), John (Rrussell), Kathleen (Florencia), Ken (Marcel), Lynda (Ruther), Melissa (Leah), Natasha (Nichole), Rodney (Zacharie), Veronica (Amadis)
ELIAS: Een goedemiddag!
GROEP: Goeiemiddag!
ELIAS: (Lacht) Vandaag gaan wij in het kort de huidige golf die gaande is bespreken omdat hij voor sommige van jullie wat strubbelingen oplevert, en daarnaast zullen wij gaan proberen om bepaalde aspecten die ermee samenhangen wat duidelijker te maken, zodat jullie misschien beter kunnen begrijpen wat je aan het ervaren bent of waar je verward over bent met betrekking tot deze communicatiegolf.
Nu, zoals je weet, wordt deze golf ook wel de emotiegolf genoemd, omdat het emoties betreft - wat je innerlijke communicaties zijn - maar niet noodzakelijk gevoelens zijn. Maar wij zullen ons ook gaan richten op gevoelens, omdat ze verwarrend kunnen zijn maar ook omdat ze verkeerd benoemd worden. De gevoelens die wij nader zullen gaan bespreken zijn boosheid en irritatie, en wat het verschil is tussen boosheid en irritatie. Nog een andere zou frustratie zijn, die anders is dan anxiety*.
*Anxiety (anxious) is een begrip dat zich moeilijk laat vertalen. Het woordenboek geeft verschillende vertalingen; angst, bezorgdheid, nervositeit, zenuwachtigheid, ongerustheid, druk maken om, een onbehagen voelen, etc. De context is duidelijk, maar de juiste vertaling onduidelijk. Om onduidelijkheden te voorkomen, zal het woord niet vertaald worden. Vertaalster.
In deze, zou ik jullie de vraag willen stellen, wat op dit moment of recentelijk je meest overheersende gevoel was dat je ervaarde? (Wijst naar John)
JOHN: Voor mij persoonlijk?
ELIAS: Ja.
JOHN: Gedetacheerdheid. (Een gevoel alsof het ‘los’ van je staat – afstandelijk zijn van).
ELIAS: Goed. En wat zouden de invloeden erop zijn?
JOHN: Het is met betrekking tot de dagelijkse kleine dingen die ik moet doen. Dat is waar ik mij afstandelijk in voel. Ik weet niet of er ook noodzakelijk invloeden zijn die dat veroorzaken …
ELIAS: Wanneer je een gevoel uitdrukt, zal het over het algemeen andere gevoelens triggeren die minder overduidelijk aanwezig zijn, of die meer onderliggend zijn, maar het beïnvloedt ook je gedrag.
Als voorbeeld; als je verdrietig bent, ben je minder gemotiveerd. Je zult je gaan terugtrekken (in jezelf). Je gedrag veranderd als je opgewonden bent. Je bent meer geanimeerd, en in sommige situaties, enigszins rusteloos. Er zijn acties die geassocieerd worden met gevoelens, en daarbinnen, zal dit je gedrag beïnvloeden en beïnvloed het wat je doet. Dus, wat zou naar jouw idee de invloed op je afstandelijke gevoel zijn?
JOHN: Minder deelnemen aan sociale dingen.
ELIAS: Goed. (Wijst naar de volgende persoon).
BEN: Oh geweldig zeg! (Gelach) Als ik het zou moeten terugtraceren, dan zou ik niet weten wat het gevoel is, maar het uit zich in een willendheid om verantwoordelijkheden te vermijden.
ELIAS: Goed.
BEN: Ik weet niet wat het onderliggende gevoel ervan is, maar zo wordt het uitgedrukt.
ELIAS: Wellicht is het gevoel precies dat; vermijding.
Dit is ook een punt wat meespeelt bij sommige individuen. Ze merken acties of gedragingen op die in meer of mindere mate anders zijn, maar zullen niet noodzakelijk kunnen aangeven wat ze nu daadwerkelijk aan het voelen zijn, wat een significant punt is. Individuen kunnen niet altijd definiëren wat zij voelen, wat bijdraagt aan hun verwarring.
En jij?
ELLA: Ik moet je zeggen dat ik gewoon niet begrijp wat het verschil tussen emotie en gevoel is. Als je dat gedurende de sessie kunt uitleggen, dan zou ik het waarderen.
Voor wat betreft mijn ervaring, heb ik de laatste paar maanden het gevoel dat er iets aan het veranderen is, ik ben er gewaar van dat er veranderingen gaande zijn, het is een observatie die ik maak, en ik ga meer op mijn intuïtie en impulsen mee. Ik weet niet of ik er een gevoel aan vast kan hangen.
ELIAS: En zou je zeggen dat je aan het anticiperen bent?
ELLA: Het is meer dat ik wat meer gewaar ben van impulsen, maar niet op een logisch niveau, ik soort van volg impulsen wat makkelijker op en erken de intuïtieve kennis die ik ontvang. Er zijn nog veel meer dingen, maar dit is wat nu bij mij opkomt.
ELIAS: En wat zou je zeggen is je meest verwarrende of meest oncomfortabele gevoel van de laatste tijd geweest?
ELLA: Het forceren van energie op het gebied van sommige overtuigingen, die ik nog niet helemaal heb herkend.
ELIAS: En wanneer je dat aan het forceren bent, wat voel je dan?
ELLA: Ik voel gewoon dat ik aan het tegenwerken ben, en ik begrijp ook dat ik dat aan het doen ben.
ELIAS: Ja, maar daarbinnen, wat is het gevoel? Ben je onrustig, ben je …
ELLA: Ik voel me alleen maar verward.
ELIAS: Goed. En jij?
KATHLEEN: Zeer geanimeerd en zeer opgewonden, en op hetzelfde moment bijna helemaal het complete tegenovergestelde – dat gebeurt bijna tegelijkertijd.
ELIAS: Opgewonden in wat voor hoedanigheid?
KATHLEEN: In de dingen die ik leer en zie en die ik aan het doen ben, en in wat ik fysiek allemaal doe, zoals tuinieren en al die andere dingen die ik zo vreselijk graag mag doen.
ELIAS: En tegelijkertijd voel je wat?
KATHLEEN: Een beetje bangig over hoe ik deze nieuwe concepten toepas, of ik het goed doe, dat soort dingen, en tegelijkertijd realiserend dat er geen echt goede of foute manier is, en dat ik het niet hoef te vergelijken, wat goed is om te leren. Gewoon mijzelf zijn is net zoals het moeten dragen van een paar nieuwe schoenen.
ELIAS: Ik begrijp het. Laat mij hier even op ingaan, want je verklaarde iets dat heel vaak gezegd wordt met betrekking tot het goed/fout aspect.
Je bent correct, er is geen daadwerkelijk goed of fout, maar je neemt wel deel aan deze fysieke realiteit, die het overtuigingsysteem van de dupliciteit bevat – die van goed en fout en juist en verkeerd - en je maakt dus weldegelijk oordelen op het gebied van goed/fout, juist/verkeerd.
In bewustzijn, in essentie, nee, is er geen goed/fout, juist/verkeerd, maar als concept zijnde, is het je ten bate dat je die oordelen over goed en slecht ontspant, want je groeit erdoor. Maar je zult beoordelingen blijven maken van goed en slecht en juist en verkeerd in vele, vele situaties. Wat hier van belang is dat je het herkent, dat je het ERKENT, dat je evalueert of je oordeel van goed of slecht geassocieerd is met je eigen individuele richtlijnen, en of dit ook hetgene is wat je naar jezelf toe aan het uitdrukken bent – en dat je evalueert of dat het misschien niet geassocieerd is met je richtlijnen maar dat je dit soort oordelen uit gewoonte naar voren brengt, omdat je dat geleerd hebt en het een gewoonte is.
Wanneer je erkent dat je een oordeel aan het produceren bent, is het belangrijk dat je niet afdoet aan jezelf. Je zult nu eenmaal oordelen hebben; het is onderdeel van deze realiteit. Maar kijk even naar de aspecten van dat oordeel; is het een oordeel dat van buitenaf komt, en als dat zo is, dan is een evaluatie zeker gerechtvaardigd. Als het een oordeel in relatie tot je eigen richtlijnen is, dan is het een te erkennen factor, maar herken wel dat jouw richtlijnen, niet op andere individuen van toepassing zijn.
Het is dus niet een kwestie van jezelf op je hoofd slaan omdat je een oordeel had, maar het is meer een kwestie van evalueren wat je tot dat oordeel heeft aangezet – is het geldig en waarop is het van toepassing, in plaats van te verklaren of het idee te hebben dat je nooit geen enkel oordeel op geen enkele wijze zou mogen uitspreken. Want dat zou, bij wijze van spreken, meer als belachelijk zijn, omdat dit hetzelfde zou zijn als proberen te elimineren van een van je overtuigingen, wat niet gaat, omdat het niet mogelijk is, niet in deze realiteit.
En jij?
LYNDA: Soms overweldiging, anxiety. Ik ben vrij gemotiveerd, meer dan ik ooit ben geweest, om gewoon vooruit te blijven bewegen, maar tegelijkertijd voel ik mij nog meer bewust dan ooit van het innerlijk versus het uiterlijk. Op dit moment ben er ik alleen maar gewoon gewaar van maar ben ik er ook een beetje verward over, over hoe je dat onderscheid moet maken tussen wat echt en geldig is, en wat niet. En ik heb het gevoel dat er stukjes en beetjes zijn die ik nodig moet aanpakken, maar ik weet niet welke stukjes dat zijn, en daardoor voel ik een soort van naamloos onbehagen. Dat gebeurt niet de hele tijd, maar wanneer het wel gebeurd, dan komt het met rake klappen aan. Dat is alles wat ik er nu over kan vertellen.
ELIAS: Goed. En jij?
INNA: Wat mij nu het meeste dwarszit, is wanneer dingen mij beperken en ik niet kan doen wat ik wil doen, en dat leidt tot irritatie. Als ik dingen moet doen die ik niet leuk vind om te doen, voel ik mij soms ziek worden. Als ik mijzelf moet pushen om iets te doen wat ik niet wil doen, word ik ziek.
ELIAS: Wat een ander voorbeeld is van gevoelens die acties beïnvloeden. Je fysiek onwel voelen is niet per se een gevoel – hoewel het wel een fysiek gevoel is – maar het is niet wat jij een emotioneel gevoel zou noemen - maar het is wel door toedoen van een invloed. Het is een fysieke actie die door gevoelens wordt beïnvloed, en dat is wat jij aan het beschrijven bent …
INNA: … het is alsof je tegen jezelf ingaat. Als ik iets doe wat ik niet wil doen, maar het wel moet doen omdat het een baan is of zoiets, een verplichting, voel ik fysiek dat ik het niet kan doen. Ik krijg er een ziek gevoel van in de buik, net zoals jij al zei.
ELIAS: Anxiety. En jij?
HELEN: Dit is niet dagelijks het geval, maar het is een recente ervaring die ik had. Het leek wel een soort van primitieve vrees te zijn. De actie die daarop volgde, wat tesamen ging met een hoop misselijkheid, was dat ik in mijn voetstappen bevroor en een gevoel van totale vervreemding over mij heen kreeg. Alsof het hele universum niet meer terugsprak.
ELIAS: Goed. En jij?
DANILL: Aan de ene kant, is het vermijding en - in mijn waarneming - een gevoel van gebrek aan vrijheid, en aan de andere kant meer emotioneel zijn en makkelijker gefrustreerd raken over dit zelfwaargenomen gebrek aan vrijheid. Het gaat gepaard met fysieke allergie symptomen.
ELIAS: Goed. En jij?
NATASHA: Ik voel mij net zoals Inna zich voelt, alleen wordt het op een andere manier uitgedrukt. In mijn gevoel ben ik goed op weg, in de zin dat ik iets voor mijzelf aan het doen ben, dat ik een of andere richtingaangever volg, intuïtief of niet, maar ik volg het. Wanneer er dingen beginnen te gebeuren die niet binnen mijn richtlijnen vallen, dan ergert dat mij en word ik geïrriteerd. Soms, kan ik mij ervan detacheren, maar daarna gaat de cirkel gewoon weer door. Het detacheren ervan zal mij waarschijnlijk wel weer in balans brengen, maar ik denk dat het alleen maar een detachering aan de oppervlakte is. Maar het gevoel erbij is in ieder geval een heleboel irritatie en het gevoel dat mijn vrijheid beperkt wordt.
ELIAS: En jij?
VERONICA: Het gevoel dat ik niet meer in contact ben met mijn vermogens, mijn zintuigen, met het interactief zijn met anderen, met de dagelijkse dingen. Het is angstig voor me. Als dit nú al is hoe ik ben, hoe zal ik dan wel niet over drie of vijf jaar zijn? Mijn emoties gaan op en neer, afhankelijk van hoe ik mijn vermogens kan gebruiken. Dus, isoleer ik mijzelf soms en voel ik mij afgescheiden van mensen. Wanneer er een verschil van mening is, probeer ik niet in de verdediging te gaan; maar in het nemen van die bal, en in het loslaten van die energie, voelt het nog steeds aan alsof die bal in mijn buik geschopt word, en dat voelt bijna ondragelijk aan. Wanneer ik bewust probeer om die energie van die andere persoon los te laten in plaats van het vast te houden, dan verbaast het mij hoeveel pijn dat kan doen.
ELIAS: En hoe zou je dat pijnlijke gevoel willen omschrijven?
VERONICA: Alsof een baksteen mij in de borst raakte!
ELIAS: Maar wat is het gevoel?
VERONICA: Bedoel je fysiek of emotioneel?
ELIAS: Emotioneel.
VERONICA: Alsof ik word aangevallen.
ELIAS: Verdediging? Anxiety?
VERONICA: Ja, en vervolgens proberen om daarvan te herstellen, proberen om mijzelf weer in een kalmere staat te brengen. Dat trekt je helemaal leeg.
ELIAS: Goed. En jij?
KEN: Heel veel verwarring, heel veel heen-en-weer gaan tussen anticipatie en opwinding, van een hoopvolle staat over de diverse probabiliteiten of mogelijkheden die aanwezig zijn met betrekking tot een te nemen besluit, maar tegelijkertijd ben ik besluiteloos en nerveus over het maken van een beslissing. Het voelt aan alsof het de juiste weg is om in te slaan en ik ben er opgewonden over, maar anderzijds zou er dat en dat gevaar om de hoek kunnen loeren, en dan begin ik bang te worden. En in plaats van een beslissing te maken, sluit ik mijzelf af en word ik onbesluitvaardig. Het gevoel wat ik echt niet prettig vind, is het gevoel dat ik mij bij deze realiteit moet neerleggen en dat het niet veranderd, ondanks dat het afgewisseld wordt met een gevoel van hoop dat het wel kan veranderen, en ik zelfs het vertrouwen erin heb dat ik de kracht ook heb om het te veranderen. Het is een afwisseling tussen hoop en frustratie. Er was eerst ook heel wat woede aanwezig, maar er is nu niet meer zoveel woede aanwezig als toen. In tegenstelling tot boosheid, is het nu meer frustratie, irritatie, dat soort van dingen. Die besluiteloosheid is moeilijk en het moeten berusten in die besluiteloosheid is moeilijk. Ik maak liever beslissingen en beweeg mij liever de richting op die ik in wil gaan.
ELIAS: Goed. En jij?
ANN: Ik voel mij een beetje nerveus, omdat mijn beurt eraan kwam en ik iets moest gaan zeggen! (Gelach)
Over het algemeen genomen, is gedurende mijn leven anxiety de hoofdemotie geweest, maar ik merk dat dit aan het veranderen is naar meer kalmte, wat ik prettig vind. Een paar weken geleden had ik een hele emotionele ervaring, en het was net alsof ik mijzelf losmaakte van dat gevoel, en ik liet toe dat ik er doorheen ging. Ik wist dat ik verdrietig was, maar ik verzette mij er niet tegen en beoordeelde het niet. Het was net alsof al die emoties op een tijdlijn zaten. Eerst was er verdriet, toen opluchting, en ondanks dat ik verdriet ervaarde, voelde ik een kalmte.
ELIAS: Goed.
MELISSA: Over het algemeen genomen voel ik mij de laatste paar maanden optimistisch. Het gedrag wat daaruit voorvloeit is dat ik mijzelf meer durf te vertrouwen. Soms voelt het aan alsof ik in de toekomst leef. Maar aan de andere kant, voel ik mij ook ongeduldig, ben in anticipatie van wat er zit aan te komen. Ik zou alleen graag willen dat het er nu al was.
ELIAS: Goed. En jij?
RODNEY: Hoewel het een heel klein beetje aan het veranderen is, creërde ik eerst heel wat overweldiging en spanning en ziekte, en in begin van dit jaar voelde ik mij gemotiveerd om een gezonder regime te gaan handhaven, zoals beweging en dat soort dingen. Maar dat verdween, en sindsdien, is het net alsof ik maar wat ronddrijf, ik ben ongemotiveerd. Er is die sterke drang om te slapen. Ik wil alleen maar slapen. Dus, doe ik heel wat dutjes. Natuurlijk werk ik niet, dus heb ik de tijd en ruimte om de tijd uit het oog te verliezen, en gewoon een beetje te zitten en naar de wolken te staren, en ik kan er eigenlijk niet mee zitten.
ELIAS: Nu; zou iemand van jullie kunnen zeggen wat de uniformiteit is die in al jullie verhalen aanwezig is? Wat de algemene overeenkomst is in wat jullie hebben verteld?
LYNDA: Anxiety?
ELIAS: Tot op een bepaalde hoogte; niet helemaal.
MELIASSA: Anticipatie?
ELIAS: Tot op een bepaalde hoogte.
JOHN: Fysieke symptomen?
ELIAS: Ook tot op een bepaalde hoogte.
KEN: Verwarring?
ELIAS: Verwarring, dat zeer zeker.
ANN: Onbereid zijn om te doen wat wij moeten doen?
ELIAS: De overeenkomst in al jullie verschillende verhalen, is de disconnectie die jullie voelen, en ja, ook verwarring, alhoewel het geen extreme verwarring is. Maar binnen dat gevoel van separatie, dat gevoel van disconnectie, is het meer het GEVOEL van isolatie dat de algemene overeenkomst is.
En of het nu wat jullie noemen op een positieve of negatieve manier is, of het nu opwinding of anxiety is, zijn al die factoren die jullie opnoemen een onderdeel van dat gevoel van isolatie; van je niet interverbonden VOELEN, waarbij je het gevoel hebt dat wat jij aan het doen bent, ook enkel maar is wat JIJ aan het doen bent en wat jij aan het voelen bent. Aldus, is er een gevoel van isolatie aanwezig. Ook dit is onderdeel van deze bepaalde golf.
Nu; in jullie woorden, heb ik goed nieuws en slecht nieuws voor jullie. (Gelach) Het goede nieuws is dat jullie allemaal heel blij zullen zijn om te horen dat deze golf zijn einde aan het naderen is. Het slechte nieuws is dat terwijl het zijn einde nadert, het eerst nog zal intensiveren.
ELLA: Wat is na deze golf de volgende? Zal die nog erger zijn dan deze? (Gelach)
ELIAS: Niet per se. Maar deze golf nadert zijn einde én is aan het intensiveren, en daarom, zullen je gevoelens ook intensiveren, en kan het lijken alsof je gevoelens ervaart, waar je helemaal geen reden toe hebt om te ervaren.
Je kijkt om je heen en alles om je heen lijkt zijn vertrouwde gangetje te gaan, wat dus niet traumatiserend is. Er zouden zich helemaal geen extreme drama’s om je heen kunnen afspelen. Er zouden helemaal geen disstressende of vervelende acties aan de gang kunnen zijn. En dus lijkt er helemaal geen gegronde reden voor te zijn dat je je voelt zoals je je voelt. Je kan het niet verklaren waarom je je zo voelt, en je kan er geeneens redenen voor verzinnen.
Laat mij zeggen dat het verzinnen van verklaringen voor gevoelens veel algemener voorkomt dan je zou verwachten, omdat dit een automatisch iets is wat jullie allemaal doen. Je wilt er een uitleg voor hebben, je wilt er een verklaring voor; je wilt een reden horen. Als je er geen van buiten afkomende reden voor kunt vinden en er geen adequaat lijkende innerlijke reden voor kunt vinden, zul je er gewoonweg een reden aan vasthangen. Je zult er een reden voor verzinnen; “Ik voer deze actie niet goed genoeg uit, en daarom, voel ik wat ik voel. Ik ben niet geduldig genoeg. Ik ben niet accepterend genoeg. Ik ben niet sociaal genoeg. Ik ben niet interactief genoeg. Ik ben niet tolerant genoeg. Ik trek voorbarige conclusies. Ik druk mij te snel uit.” Dit zijn allemaal verzonnen redenen.
Nu zou je in feite een van deze dingen aan het doen kunnen zijn, maar je moet onthouden, dat emoties géén gevoelens zijn. Emoties zijn communicaties. Innerlijke communicaties. Het is je subjectieve communicatie naar je objectieve gewaarzijn toe.
Gevoelens zijn signalen. Gevoelens zijn aansporingen, innerlijke aansporingen die je een signaal geven dat je een emotionele communicatie aan het genereren bent, dat er een communicatie aanwezig is. Je VOELT om jezelf alert te maken – om alert te worden van de mededeling van die boodschap.
Als voorbeeld; Ik ben verdrietig.
Nu; verdriet is een makkelijke boodschap. Over het algemeen gesproken, definieer je het gevoel van verdriet alszijnde een reactie. Het is een of andere actie of gebeurtenis, of iets dat er buiten je gebeurt, en dat triggert een reactie, wat verdriet is. Nee. Niet juist. Het gevoel is een reactie op een emotionele communicatie. Je bent dus iets naar jezelf toe aan het communiceren.
Laten we eens zeggen dat een individu of fysieke manifestatie waar je close mee bent, komt te overlijden, en je definieert jezelf verdrietig te zijn. Je omschrijft dat als het zijn van de reactie op de actie van het overlijden van deze fysieke manifestatie. En nu ervaar je een verlies. Je bent niet aan het reageren op het gevoel. Het gevoel is je signaal dat je een communicatie naar jezelf toe aan het genereren bent. Er deed zich een actie voor; jij reageert op wat in jouw evaluatie de actie was. Het individu stierf. Je evalueert je beoordeling op hoe dit overlijden je individueel beïnvloed, wat je innerlijke respons is op die actie.
Daarbinnen, is dat gevoel van verdriet slechts een signaal. Het is een alarmbelletje, bij wijze van spreken. Het is een communicatie – en dit is je alarmbel, dus luister naar die communicatie. Het vertelt je wat je momenteel aan het genereren bent. En wat je op dat moment van verdriet naar jezelf toe aan het genereren bent, is de emotionele communicatie dat je vindt of dat je de associatie maakt, dat je je verlaten of alleen of niet verbonden of beperkt voelt in je keuzes. Deze manifestatie (persoon) is niet langer meer aanwezig, en dat beperkt mijn keuzes.
Dit is hoe je individueel, persoonlijk, waarneemt hoe je beïnvloed wordt door deze actie, en je communiceert dat naar jezelf toe. Maar over het algemeen vestig je je aandacht alleen maar op het signaal; ik voel mij verdrietig. Je bent niet noodzakelijk het bericht aan het opvangen van wat dat gevoel creërt. In sommige gevallen, accepteer je het gevoel in haar geheel, en laat je dat gevoel toe en zul je je er niet noodzakelijk op richten.
Voor een korte periode, lijkt dat je te kalmeren, en zou het kunnen lijken dat je je eroverheen gezet hebt, en dat je (de boodschap) aangepakt hebt door jezelf toe te staan om het te voelen. Maar je hebt niet daadwerkelijk het bericht opgepakt, en dus zul je slechts je aandacht vestigen alleen op het gevoel. De boodschap, zal zich uiteindelijk weer gaan herhalen.
NATASHA: Wat is de boodschap?
ELIAS: Wat ik al zei. In het voorbeeld wat ik gaf, zou de boodschap ‘het detacheren’ kunnen zijn. Het zou isolatie kunnen zijn. Het zou een associatie kunnen zijn dat je keuzes nu beperkt zijn. En dat is een grote factor, dat je keuzes beperkt zijn.
Dit is een factor in bijna elk van je scenario’s, dat keuzes beperkt zouden zijn, dat als er iets aan de ‘buitenkant’ gebeurt dat niet is wat je wilt, het je automatisch beperkt. Dat is niet zo, maar dit is de associatie die je maakt, dat je keuzes afhankelijk zijn van wat er om je heen gebeurt. Nee, zo is het niet, maar het is wat je automatisch doet, en wanneer je dat type associatie produceert, handel je er ook op.
Daarom is wat je voelt, je gedrag aan het beïnvloeden. Je signaal die je ontvangt over het gevoel, maar welke communicatie je niet adresseert, beïnvloed je gedrag op manieren die de situatie zal verergeren of die de situatie zal bestendigen, waardoor het langer dan nodig is zal voortduren.
Een ongemakkelijk gevoel kan dus eigenlijk in een zeer kort tijdsbestek opgelost worden, dit kan zelfs binnen minuten. Maar je kunt het gevoel ook met je mee blijven dragen voor dagen of weken of maanden of zelfs jaren, omdat de communicatie (die je krijgt) niet wordt geadresseerd, omdat je alleen het gevoel ziet.
Nu, zoals ik al zei, gevoelens zijn heel echt, en over het algemeen genomen, kunnen ze heel sterk zijn. En wanneer ze niet sterk in gevoel zijn, kan de sterkte ervan worden uitgedrukt in een gebrek aan gevoel – er zou een gevoel moeten zijn maar er is geen gevoel, wat net zo beïnvloedend is en net zoveel effect heeft (op je gedrag).
Wat je doet met dit soort gevoelens, is dat je automatisch een oordeel gaat vellen; “Wat ben ik aan het doen? Wat doe ik verkeerd?” Zelfs met positieve gevoelens, en dit gebeurt zelfs nog vaker, zoals bij opwinding, of in positieve anticipatie van iets nieuws, zul je wanneer het niet gelijk meteen gebeurt, gaan denken “wat doe ik verkeerd waardoor het niet nu gebeurt?” – wat je ongeduld beïnvloed, waardoor het moeilijk en oncomfortabel wordt. Ongeacht van waar je op anticipeert en wat in jouw waarneming opwindend en goed is, het wil maar niet nu gebeuren. Waarom gebeurt het niet nu?
KATHLEEN: Want als je je zo voelt voor een lange tijd, zul je vervolgens opeens een soort van een hapering of een soort van stilstand voelen, waardoor je bij jezelf denkt “wat doe ik fout, want er veranderde iets”. Is dat vanwege een expectatie die je hebt, of is het omdat je vindt dat die flow die gaande was gewoon moet doorgaan, of is het gewoon een gezonde expectatie?
ELIAS: Dit is geen singuliere vraag (pauze), en leidt enigszins naar een afwijking op het onderwerp.
Jullie allemaal nemen een lichaamsbewustzijn op. Eén van de automatische functies van je lichaamsbewustzijn is om je te reguleren, en daarbinnen, is dit de reden waarom dat gevoelens, in jullie termen, zich lijken te bewegen in golven, of dat ze, in jullie termen, op en neer lijken te gaan en dat dit voor langere tijdsperiodes aanhoudt; maar ze zullen uiteindelijk wegebben, en ze zullen niet continue voortduren. De reden hiervoor (dat ze wegebben) is dat het heel veel energie vereist van je lichaamsbewustzijn, om een bepaald gevoel constant maar voort te zetten, ongeacht of het fijne gevoelens of vervelende gevoelens zijn.
Daarom zal je lichaamsbewustzijn het automatisch voor je regelen (of reguleren) en zal het gevoel (ongeacht welk gevoel) gaan afnemen. Dit is de reden waarom gevoelens in golven bewegen, en waarom je tijdelijke adempauzes inlast van wat jij noemt ‘rot’ gevoelens. Als het fijne gevoelens zijn, kun je je soms teleurgesteld voelen omdat ze afnemen, maar ook deze vereisen heel veel energie van je lichaamsbewustzijn.
Ook, zijn je gevoelens signalen. En als je de boodschap ook daadwerkelijk ontvangt, als je aandachtig bent op de communicatie, zul je zien dat het niet nodig is om te blijven hangen in het gevoel. Het is een signaal.
DANIIL: Wat zou de boodschap zijn in jouw voorbeeld over beperkte keuzes? Als ik naar mijzelf kijk en mijn oordelen, naar de overtuigingen die het omringen, dan denk ik dat wat beperkte keuzes lijken te zijn, niet echt beperkt zijn, en dat ontspant mij en stelt mij in staat om keuzes te overwegen, die ik eerst niet kon zien. Zou dat een voorbeeld zijn van ‘daadwerkelijk een boodschap verwerken’?
ELIAS: Ja.
KEN: Maar, wat is de bedoeling dat wij vervolgens dóen met die informatie?
ELIAS: Ah, en dit is wederom zo’n automatische reactie – ‘wat te doen met informatie’. Het is niet altijd maar nodig om iets te DOEN met informatie. In veel situaties, is het al adequaat en genoeg om alleen maar de informatie op te nemen.
LYNDA: Omdat het onmiddellijk het signaal (een gevoel) doet verdwijnen; ik het dat zelf ervaren. Ik begrijp wat je bedoelt te zeggen in dat voorbeeld.
ELIAS: Ja, en het is niet altijd noodzakelijk om iets TE DOEN met informatie, omdat je het dit al aan het ‘doen’ zou kunnen zijn.
NATASHA: Dus, je alleen maar realiseren wat de boodschap (communicatie) te zeggen heeft, is genoeg?
ELIAS: Omdat het je keuzes bied. Een van de factoren in het niet (h)erkennen van de boodschap, is dat het je zicht op keuzes vertroebelt of blokkeert, waardoor er in je waarneming geen keuzes zijn. Of je vind dat er wel keuzes zijn, maar dat het slechts beperkte keuzes zijn, dat het alleen maar of/of keuzes zijn, en dat je dus slechts maar twee keuzes hebt. Maar laat mij je zeggen, dat er nooit alleen maar twee keuzes zijn in een situatie.
Wanneer je niet gewaar bent van wat je eigen communicaties tegen je zeggen, zal het effect op je hebben, omdat het je er prompt toe aanzet om je de automatische reacties in te bewegen, en het zet je precies aan tot die ene automatische reactie, dat je iets moet doen, dat je een of andere actie dient te ondernemen; er moet iets gedaan worden! En daarbinnen, versterk en bestendig je het ook, omdat je heel erg gefixeerd raakt op het doen van een of andere actie, en daardoor vertroebel je je zicht. Zelfs met wat jullie zien als goede dingen, scenario’s, of richtingen die zijn wat je wilt, zul je als je maar blijft pushen in de richting van het iets moeten doen, doen, doen – ik moet iets doen, ik moet handelen, ik moet iets aangaan – vaak jezelf tegenwerken door in actie te springen wanneer het helemaal niet noodzakelijk is. Want het is dwingen van energie.
En hierbinnen, doet het er helemaal niet toe wat het onderwerp is. Het kan om het even welk onderwerp dan ook zijn, dat wordt gezien als zeer alledaags en gewoon of als zeer belangrijk. Ik zal een eenvoudig voorbeeld geven van iets dat zeer gewoon is bij de meeste individuen met betrekking tot het luisteren naar hun lichaamsbewustzijn in relatie tot hun uiterlijk.
Voor heel, heel, heel veel individuen, is een belangrijk onderwerp hun verschijning, hoe ze eruit zien, en een deel daarvan omvat wat? Het gewicht. Of het nu teveel, of te weinig gewicht is, het maakt niet uit, gewicht. Hierbinnen, wederom, zijn er acties die het lichaamsbewustzijn automatisch genereert.
Een individu zal in zijn waarneming niet tevreden te zijn met hoe hij eruit ziet, en zou graag zijn fysieke verschijning willen veranderen, en zal gaan proberen om aan te komen, of om af te vallen in gewicht. In dit zeer simpele voorbeeld, zal je lichaamsbewustzijn je tegemoet komen in je instructies, en wanneer het een bepaald punt heeft bereikt waarin het lichaamsbewustzijn optimaal functioneert, zal het stoppen en zul je een tijdsperiode ervaren waarin je niet meer zult aankomen of niet meer zult afvallen.
Dit is maar een tijdelijk iets, maar in je automatische reactie om ‘iets te willen doen’, wat ‘een pushen’ creërt – “Ik zou doende moeten zijn; ik zit op een dood punt, ik sta stil, er gebeurt niets; wat moet ik nu doen? Ik moet harder gaan pushen, ik moet nog meer gaan eten of nog minder gaan eten; ik moet nog meer gaan bewegen of nog minder gaan bewegen, zodat het lichaamsbewustzijn de richting zal opgaan die ik wil dat het opgaat, zodat ik nog meer afval.” En voor een tijd zal dat frustraties opleveren, omdat het lichaamsbewustzijn niet reageert. Je labelt jezelf vast te zitten. Ik zit vast aan dit bepaalde gewicht.
Je zit niet vast. Je lichaamsbewustzijn is zich aan het herschikken, aan het aanpassen, en het is je iets aan het vertellen; dit is je optimale functionerende gewicht. Daarom, gebeurt er voor een periode van tijd niets. Het is maar tijdelijk, maar dat tijdelijke karakter kan aanzienlijk langer gaan duren wanneer je gaat pushen, wanneer je je natuurlijke expressie niet toestaat om zich aan te passen.
Wanneer eenmaal het lichaamsbewustzijn die erkenning en die aanpassing heeft gemaakt, zal het weer op je instructies gaan reageren en zal het zich verder gaan bewegen in de richting die jij wenst. Dus wanneer eenmaal die aanpassing is gedaan, zal het zich bewegen in de richting van het aankomen in gewicht, of in het afvallen van gewicht. Maar over het algemeen gesproken, zul je wanneer je bij die stop-periode bent aangekomen, automatisch gaan reageren “ik sta stil, ik val niet meer af”, en zul je gaan pushen – “ik moet er nog meer aan gaan doen” - in plaats van een toelating toe te laten. En dit is ook wat je doet, in vele vele vele andere situaties.
Dit is, nogmaals, slechts een van de vele simpele voorbeelden die je zult kunnen begrijpen, maar je doet dit in VELE situaties. Je voelt dat je op de rand staat van een of andere nieuwe verandering, maar je kunt het niet zien, en je begint te pushen. “Wat is het? Waar is het? Wanneer gebeurt het? Hoe zal het zich voordoen? Wat zal ik doen? Hoe zal het verschijnen? Wat voor verandering zal ik ervaren? Ik weet niet hoe ik erop moet voorbereiden als ik niet weet wat het is!” Je veroorzaakt deze vicieuze cirkel van vragen en twijfels, en gaat jezelf tegenwerken, en gaat pushen, en in dat proces, voedt je die gevoelens, en die gevoelens voeden of beïnvloeden je gedrag, waardoor je nog meer van dat gedrag gaat vertonen. “Ik voel me steeds rottiger en daarom moet ik er nu nog meer aan gaan doen; maar hoe meer ik ‘doe’ hoe rottiger ik mij voel”. En zo continueert het voort, en produceer je een cirkel, en het begint een frustratie te worden.
Frustratie is een aanzienlijk afdoen aan jezelf. Je ziet frustratie als een normale, natuurlijke expressie. Frustratie wordt uitgedrukt als het signaal van de emotionele mededeling die je krijgt; dat je jezelf beperkt en dat je afdoet aan jezelf op de een of andere manier, dat je niet goed genoeg bent, dat je niet sterk genoeg bent, dat je niet snel genoeg bent, dat er een of ander element van gebrek aanwezig is. Je bent gebrekkig met een of andere expressie binnenin jezelf, en dat produceert dit signaal van frustratie. Frustratie is niet motiverend. Het is niet bekrachtigend. Het is min doen over jezelf, het is een afdoen aan jezelf.
Het is je zeer ten bate om te bepalen wat bepaalde expressies doen, omdat je daardoor komt te weten wat je aan het doen bent wanneer je bepaalde gevoelens aan het uiten bent. Irritatie is een zeer motiverende en bekrachtigende expressie; woede is zeer ontkrachtigend en doet heel erg af aan jezelf. Er is een verschil tussen woede en irritatie. Alhoewel irritatie net zo intens kan zijn – het kan zeer intens uitgedrukt worden – is het toch zeer verschillend van boosheid.
Er zijn gevoelens die ontkrachtigend werken op jezelf. Er zijn gevoelens die bekrachtigend werken op jezelf. Je zult opmerken dat wanneer je geïrriteerd bent, dat over het algemeen genomen, dit ook weer zal afzwakken - wat de indicator is dat je niet boos bent, alhoewel het zeer vergelijkbaar kan aanvoelen. Je zult doorcontinueren in het gevoel, maar je zult er even bij stoppen en bij stilstaan. Je zal in overweging nemen welke situatie nu eigenlijk de irritatie veroorzaakt, en dat zal je snel beïnvloeden en motiveren om een andere zelf-bekrachtigende actie te ondernemen; “ik ben zeer geïrriteerd; dat individu doet dit of dat, en daar raak ik geïrriteerd van”, en je zult automatisch voor eventjes stoppen en erover nadenken. Je zult automatisch jezelf beginnen te motiveren en te bekrachtigen. Je zult weten dat je keuzes hebt, en je zult die keuzes aan jezelf gaan voorleggen – wat kan ik doen, wat wil ik doen – en je zal dat ook doen.
NATASHA: Wat bedoel je met zelfbekrachtiging (self-enpowerment)? Hoe bekrachtigen wij onszelf?
ELIAS: Wanneer je zelfbekrachtigend bent, dan ben je er gewaar van dat JIJ leidt. Jij hebt keuzes, en jij leidt ze. Er wordt je niets opgelegd en gedicteerd. Ongeacht welke andere individuen of situaties of omstandigheden zich voordoen, jij weet dat het jouw keuze is hoe je te werk zal gaan.
Dat is jezelf bekrachtigen, het is het erkennen van je eigen kracht, wat in vele situaties heel moeilijk kan zijn. Want zoals we al eerder besproken hebben, heb je zeer sterkte vasthechtingen, die de tendens hebben om je te bedriegen in je gedachteproces, dat je geen keuzes zou hebben of dat je de kracht niet bezit om bepaalde situaties aan te gaan; maar dat heb je wél, en dit is ook weer zo’n aspect die uniform is in de scenario’s die jullie hebben aangeven in de verhalen van wat jullie ervaren aan gevoelens, maar het is een aspect wat jullie niet herkennen en die je niet familiair is. En dat aspect is de beweging die jullie aan het maken zijn, naar je authenticiteit toe.
Je authenticiteit (je ware zelf zijn) heeft al voor een zeer lange tijdsperiode verstopt gezeten achter een schil. Het is (je) zeer onbekend, en het is heel gemakkelijk te bevragen of het wel of niet aanvaardbaar is. “Dit is wat ik echt wil uitdrukken, maar is het toegestaan dat ik het uitdruk? Zou het kunnen? Is het acceptabel? Kan ik werkelijk echt mijzelf zijn? Zullen andere individuen dat goedkeuren? Zal men zich tegen mij verzetten?” Dit zijn automatische vragen die je jezelf stelt en die je zelf voorlegt. “Ik wil dit doen. Maar zullen andere individuen denken dat ik goed genoeg ben om het te doen?”
Want in de beweging naar je authenticiteit toe, en naar je authentieke zelf toe, begin je daadwerkelijk te ervaren of je gedachten inmiddels al zover zijn dat ze meegaan in de ervaring of niet. Je begint ook de echte authentieke interverbondenheid te ervaren, wat de automatische bevragingen in relatie tot andere individuen naar voren brengt – wat zij denken, wat zij voelen, wat zij waarnemen, wat is acceptabel, wat is niet acceptabel – omdat je die echte interverbondenheid begint te ervaren, wat ook in deze cirkel de automatische reactie triggert van isolatie en angst. De interverbondenheid voelt angstig aan. Het lijkt je bloot te stellen. “Als ik interverbonden ben met Al Dat Is, waar zit ik dan? Als ik Al Dat Is ben, wat of wie ben ik dan?”
MELISSA: Ik heb zo’n ervaring gehad. Ik zat naar een afbeelding van twee acteurs te kijken, een van hen zat te observeren, en voor een seconde dacht ik van; dat ben ik, maar het is ook niet ik. Ik voelde mij duizelig worden en wist niet meer wie ik was, en vervolgens dacht bij mezelf dat wij eigenlijk allemaal gewoon een en dezelfde zijn.
ELIAS: Het kan overweldigend zijn; het kan verwarrend zijn; het kan beangstigend zijn, in jullie woorden. Je bent zeer gezet in je eigen expressies van separatie, in je individualiteit. Je de echtheid van jezelf inbewegen - van je individualiteit en het jezelf toelaten om ook echt te proberen je eigen vrijheden uit te drukken zonder enige beperking - brengt ook automatisch met zich mee dat je die automatische reacties zult dragen en je automatische reacties van vrees – daarop – zult dragen.
Je bent wat jullie noemen gedurende het grootste gedeelde van je leven bezig geweest om jezelf te isoleren, een leven lang van het singulier zijn, en zelfs wanneer je jezelf denkt authentiek te zijn en echt en vrij en interverbonden en dat ook ziet als ‘verlicht’ te zijn, zou ik durven zeggen dat het niet ongewoon zou zijn voor geen enkele van jullie, om te reageren met schrik, wanneer iemand je op de schouder tikt, of tegen je aan botst.
HELEN: Wat bedoel je? Ik begrijp het even niet.
ELIAS: Wat is die andere persoon aan het doen (als hij op je schouder tikt op tegen je opbotst)? Ze dringen je energieveld binnen, en je bent gewend om je individuele energieveld te beschermen. (Hier ontstaat een hoop conversatie en gelach in de groep over dit onderwerp). Ah! En nu gaan ze elkaar opeens allemaal aanraken! (Lachend).
ANN: Mag ik over een voorbeeld wat vragen? Ik zat een boek te lezen van Mark Oliver Everett. Hij groeide op in de buurt van waar ik opgroeide. Ik zat ook te denken aan het “Oversoul Seven” boek, waar je iets doet in één focus, en waar een ander een vergelijkbaar iets aan het doen zal zijn in een ander focus. Dus terwijl ik dit boek lees, krijg ik het gevoel dat hij mij zeer familiaire is, en dat ik die dingen gedaan heb, en toch is het totaal verschillend van mij. Op de een of andere manier voel ik mijn verbinding met hem, maar weet ik dat niet (bewust).
Is dat waar jij het over hebt? Is dat de richting waarin ik het moet zoeken?
ELIAS: Vertaal dat nu eens, die ervaring, dat gevoel, vertaal dat nu eens naar ieder individu waar je interactief mee bent op ieder moment van elke dag.
ANN: Ik ben daar eigenlijk al een beetje mee bezig. Ik weet niet of ik doe alsof, maar ik geloof dat ik dat gevoel begin te krijgen bij andere mensen. Denk je dat dit ook inderdaad zo is? Of is het gewoon mijn verbeelding?
LYNDA: Ik had dat gevoel gisteren bij haar toen ik haar voor het eerst zag, het allereerste moment.
ELIAS: Al deze gevoelens zitten vastgehecht aan een emotionele communicatie. In deze, is het significant om aandacht te besteden aan wat je voelt en om te erkennen wat je voelt, en om daarbinnen te evalueren wat de boodschap is, wat presenteer ik mijzelf in deze situatie, wat bij tijd en wijle nogal een uitdaging kan zijn, en in sommige situaties zou het zelfs een beetje storend kunnen zijn voor sommige van jullie om daadwerkelijk aandacht te schenken aan wat je jezelf aan het vertellen bent, omdat je ook de neiging hebt om te beoordelen wat je tegen jezelf uitdrukt, wat niet noodzakelijk verkeerd of slecht is - maar dat het alleen maar een identificatie is.
Net zoals dat gevoel van verdriet en de onderliggende communicatie dat je denkt dat je keuzes nu beperkt geworden zijn, niet iets slechts is. Het maakt dat je herkent dat je waarde vasthecht aan keuzes op een dusdanige manier, dat je ze niet zelf aan het leiden bent, maar dat de andere persoon of de andere manifestatie of een situatie er mede in betrokken is. Dat je niet alleen (singulier) je realiteit creërt; dat een deel van je richting/realiteit afhankelijk is van die andere persoon en wat die ander kiest, en wanneer hij kiest om niet meer hier te zijn, dat het jouw keuzes beperkt. En dat is geen slechte realisatie om te hebben. Want het is een realisatie die maakt dat je inziet dat je inderdaad meer keuzes hebt en zelf-bekrachtigend kan zijn en het biedt je meer inzicht in jezelf aan.
Angst, in iedere hoedanigheid, ongeacht van wat de angst is, wordt ook door jullie geassocieerd met dingen die van buitenaf komen. Ongeacht of je een angst definieert als het zijn van een expressie die van binnenaf komt, en dat het jou overkomt als het zijn van alleen jouw angst, en dat het met niets dat van buitenaf komt te maken heeft, zal ik je vertellen, dat angst tóch gebaseerd is op bronnen van buitenaf en hoe je daarop reageert en associaties maakt. Of het nu situaties zijn, of omstandigheden, of andere individuen, of andere energieën, dat doet er helemaal niet toe. Het zit altijd verbonden aan een bron die van buitenaf komt.
Het is belangrijk dat je je daar gewaar van bent, omdat dit je zeer behulpzaam kan zijn wanneer je een angst adresseert en evalueert, want daardoor kun je evalueren welke mogelijke buitenbronnen je gevoel van angst beïnvloeden, en wanneer je kunt identificeren wat de van buitenaf komende bronnen zijn, kun je ook evalueren of ze geldig zijn of niet.
NATASHA: En als ze geldig zijn?
ELIAS: Als ze geldig zijn, ga je naar de volgende stap, en dat is inzien dat angst je géén keuzes ontzegt. En dus, als de expressie of de van buitenaf komende bron geldig is – wat grotendeels in de meeste situaties niét het geval is, maar in sommige gevallen zou het zo kunnen zijn – dan het is een kwestie van dit herkennen en vervolgens je aandacht richten op wat voor keuzes je nu nog meer hebt.
Voor het grootste gedeelte, zal het identificeren van de bron of de beïnvloeder van de angst maken dat je herkent dat er geen geldigheid inzit, en dat het verdwijnt zonder dat je je keuzes hoeft te gaan identificeren. Die volgende stap zal over het algemeen niet nodig zijn, omdat je automatisch zult weten dat je keuzes hebt, en het zal niet meer van belang zijn. Maar als de angst geldig is, dan is de volgende stap dat je gaat evalueren wat je keuzes zijn, ongeacht van wat de dreiging is – want dit is wat angst is, het is een dreiging – dus, ongeacht wat de dreiging is, hoeft dat nog niet te betekenen dat je geen keuzes meer hebt. Je hebt altijd keuzes.
Wij gaan kort pauzeren en daarna weer verder met jullie vragen.
PAUZE EN HERVATTING (Na anderhalf uur).
ELIAS: En we gaan weer verder! (Er ontstaat een pauze, en Elias begint zachtjes te lachen).
RODNEY: Ik heb een vraag. Toen je de discussie begon – wat het stukje is wat ik mij nog kan herinneren, omdat ik voor de rest half zat te slapen – zei je dat de overeenkomst die aanwezig is in al onze verhalen – dat een van de sterkste overeenkomsten de disconnectie en de isolatie (gevoelens) waren. Maar je zei niet veel over wat je nou eigenlijk bedoelt te zeggen met het woord “isolatie”. Is dit een isolatie van die van binnen zit? Isolatie op wat voor manier? Van elkaar, of van onszelf?
ELIAS: Het heeft verschillende gradaties. Het is geen algemene situatie, maar het is een gemeenschappelijke factor; en het betekent dat het grotendeels het isoleren van jezelf is, van alles waar je in feite mee verbonden bent, of het nu andere individuen betreft of andere energieën betreft of je omgeving betreft. De mate waarin je op je eigen entiteit geconcentreerd bent wordt in verschillende gradaties uitgedrukt.
RODNEY: Dus je bedoelt; in de zin van het alleen zijn. (Jezelf isoleren).
ELIAS: Ja.
RODNEY: Ik heb een andere vraag. Ik viel bijna drie keer van mijn stoel af vandaag – omdat ik in slaap zat te vallen. Is dat omdat ik mij overweldigd voel door alle informatie die op mij afkomt vandaag, of is het gewoon omdat ik het niet vat, of heeft het te maken met het onderwerp van vanavond?
ELIAS: En er is een disconnectie.
RODNEY: Kun je daar wat over zeggen? Wat is de boodschap erachter?
ELIAS: Welnu; voor ieder persoon zal de boodschap verschillend zijn, maar in deze situatie, is het eerste aspect een disconnectie, je niet verbinden met de feitelijke interactie die gaande is en deels niet verbinden met de informatie die geleverd wordt.
Nu, over het algemeen genomen zal wanneer dit gebeurt het individu in de meeste gevallen in eerste instantie denken dat hij niet per se geïnteresseerd is. Dat is de automatische respons. In vele gevallen, zal dat zo overkomen bij de persoon zelf, maar is dit niet geldig, en zal de persoon in feite wel geïnteresseerd zijn – maar de persoon is er niet mee aan het verbinden (disconnectie). In dat geval, is de persoon niet helemaal (de informatie) aan het opnemen. Wat eventueel van invloed zou kunnen zijn is dat het individu een scherm aan het opzetten is, een defensie aan het opzetten is tegen de inhoud van de informatie zelf – en tegen de directie interactie energie die je met mij pleegt.
Want over het algemeen genomen, zijn jullie je gedurende de tijd dat ik praat niet helemaal bewust van elkaar. Je bent dan meer gefocust op de interactie die plaatsvindt tussen jullie en mij individueel, en op de energie die heen en weer aan het gaan is, wat twee factoren creërt; de energie zelf en de respons van jullie op die energie; de associaties die je ermee hebt, maar ook op het onderwerp zelf – want het toepassen van het onderwerp op jezelf kan je kwetsbaar en blootgesteld doen voelen, en dan volgt er een automatische afscherming.
De andere factor betreft de directe interactie die plaatsvindt tussen jou en mij, wat een nog groter gevoel van blootstelling kan veroorzaken, en dan is de automatische afscherming niet meer voldoende. Dan volgt er een communicatie, een instructie, naar je lichaamsbewustzijn toe dat het zich af moet sluiten, omdat de combinatie van de interactie-energie en de informatie je kwetsbaar en blootgesteld doet voelen.
Dus; het is niet zo dat je de informatie niet aan het opnemen bent, maar het verwerkingsproces is nog niet begonnen, omdat dit proces voor nu even opzij wordt gezet door de afscherming en het verdedigingsmechanisme dat je opzet. De informatie is, in jouw perceptie, waardevol en wellicht interessant, maar het veroorzaakt ook dat je je blootgesteld voelt, en dus voel je je kwetsbaar.
RODNEY: En dat creërt angst.
ELIAS: Dat kan, maar over het algemeen genomen zal het slechts als een lichte dreiging overkomen. Een dreiging creërt niet altijd angst, maar het veroorzaakt wel een respons en over het algemeen genomen een reactie.
Reactie is een ander onderwerp dat we zullen bespreken; want terwijl je bezig bent om je ware zelf in te bewegen, je echte zelf, zal ‘de reactie’ een aspect zijn die meer en meer zal worden geadresseerd, omdat reactie onnodig is, omdat het op zichzelf een verdedigingsmechanisme is. En als je jezelf op een ware manier aan het uitdrukken bent, is die verdediging onnodig, omdat reactie een expressie is die je genereert omdat je het associeert met een dreiging. Wanneer je je bedreigd voelt – en zelfs wanneer je dat gevoel niet eens identificeert – zul je over het algemeen erop reageren. Maar binnenin essentie is er geen bedreiging – en geen gevolgen.
RODNEY: Is de dreiging in dit geval het gevolg van mijn overtuigingen met betrekking tot deze materie, of heeft het meer te maken met wat ik met de informatie doe?
ELIAS: Gedeeltelijk, het heeft meer met associaties te maken. Vergeet niet dat associaties de evaluaties zijn die je genereert met betrekking tot alle ervaringen – ALLE ervaringen – (die je hebt), inclusief je oordelen over goed en slecht. Bij iedere ervaring die je hebt, zul je ook een evaluatie maken van die ervaring, en de ervaring zal geïdentificeerd worden alszijnde goed of slecht.
RODNEY: En hoe zou je daar achter kunnen komen? Zou het uitvinden van wat die associaties zijn assisteren in het minimaliseren van de reactie op de dreiging?
ELIAS: Ja, zeer zeker.
RODNEY: Een paar dagen geleden, had je het over agressie en agressiviteit. Je zei dat het niet noodzakelijk negatief hoeft te zijn, etc. Maar in mijn gedachten lijkt er een contradictie te zijn tussen het woord agressie en moeiteloosheid.
ELIAS: Niet noodzakelijk.
“Moeiteloosheid” is een aspect van (je) perceptie. Dat wil niet zeggen dat moeiteloosheid geen actie vereist of energie vereist of zelfs agressieve energie vereist. Het is je perceptie die acties labelt; als het zijn van moeiteloos of juist enorm moeilijk. Wanneer je iets als moeilijk ziet, label je dat alszijnde dat het moeite kost. Wanneer je iets ziet als makkelijk, dan label je dat als moeiteloos, ongeacht wat de actie is. Die identificaties, die termen, zijn direct gerelateerd aan je waarneming, van welke actie dan ook.
RODNEY: Zou je een voorbeeld kunnen geven van wat ‘agressief je onderbewustzijn ingaan’ is … ? Ik kan mij er niets bij voorstellen zonder voorbeeld. Zoals bijvoorbeeld in een meditatie, hoe zou ik meer agressief moeten zijn in het openen naar mijn onderbewustzijn?
ELIAS: Wat zou je onderwerp zijn?
RODNEY: Moet er een onderwerp zijn dan?
ELIAS: Laat mij dat uitleggen in relatie tot meditatie. Je kan twee kanten opgaan met meditatie. De ene richting is dat bij wijze van spreken je doel is om ‘te zijn’. Het doel van de meditatie is om te zijn. Dus is dat type van meditatie erop gericht om je wezen, je bestaan, je zijn, te ervaren.
Nu; in dat type van meditatie, is dat het enige onderwerp, het zijn. Het is de actie van het ervaren van je eigen individuele echte ware zijnswezen.
RODNEY: Zonder alle vasthechtingen die eraan zitten.
ELIAS: Ja. En dus is een van de acties die daarbij hoort om je denkmechanisme te stillen, om niet te denken, en om emotionele communicaties te stillen, en om alleen maar je bestaan te ervaren. Vergeet niet dat emotionele communicaties zeer specifiek zijn. Ze reageren op stimuli en op wat je van binnen aan het genereren bent. Het is een communicatie van wat je van binnen aan het doen bent.
Omdat je je ware zijnswezen wilt ervaren, is het onnodig om emotionele communicaties te hebben. Er is geen communicatie nodig tussen je objectieve en je subjectieve gewaarzijn. Ze zijn één. Ze zijn slechts aan het zijn.
Nu; er is ook een andere …
RODNEY: Voordat je verder gaat, zou agressiefheid in dit geval refereren naar het je ontdoen van associaties, van het focussen van je aandacht?
ELIAS: Ja, inclusief de factor determinatie.
De andere vorm van meditatie, heeft te maken met het kiezen van een specifiek onderwerp, het focussen op een specifiek onderwerp en het proberen om je te vermengen met dat onderwerp, met als doel, om zo te zeggen, om nieuwe en meer informatie te verkrijgen, om jezelf open te stellen, je gewaarzijn open te zetten naar het ontvangen van nieuwe informatie of meer informatie, in relatie tot het onderwerp dat je gekozen hebt.
Nu; dit is een hele andere soort van meditatie, omdat dit type van meditatie niet perse je denkmechanisme uitschakelt, want je bent jezelf nieuwe of meer informatie aan het presenteren. En dus, ben je je wegen van communicatie aan het gebruiken, en de functie van het gedachtemechanisme is om (die communicaties) te verwerken en te vertalen. En daarom is het stilzetten van je denken in dit geval niet nodig, omdat het een rol speelt in het vertalen. Dit kan ook andere acties in zich betrekken zoals visualisaties, niet dat het nodig is, maar het kan erin meegenomen worden.
Als je een meditatie aan het uitvoeren bent met betrekking tot een onderwerp, dan ben je dus agressief vastbesloten bezig om gefocust te zijn met je aandacht op dat ene onderwerp.
RODNEY: Dank je wel.
JOHN: Jij gebruikt het woord “presenteren/ontvangen”, wat heel anders is als “zoeken naar”. Ik probeer manieren te vinden om minder te forceren, om minder energie te pushen. Het lijkt mij dat “opzoeken” een soort van forceren zou zijn.
ELIAS: Ja, ik ben het met je eens, omdat het niet per se een toelaten is. Het punt van mediteren is het toelaten, de toelating. In een meditatie waarbij je op een onderwerp focust, en waarbij je dus je gedachtemechanisme gebruikt, is het een kwestie van de intentie zetten, het onderwerp, en gefocust zijn op dat onderwerp, niet afdrijven maar gefocust blijven op dat onderwerp en toestaan, toelaten, dat het onderwerp zich ontvouwt, om de energie en de informatie te kunnen ontvangen. Je had de intentie al gezet, aldus, had je de energie al geprojecteerd, om aantrekkende te zijn van waar je geïnteresseerd in bent.
Wanneer je dus overactief naar de informatie gaat zoeken tijdens meditatie, zal dat de actie tot nul reduceren, omdat je het niet aan het toelaten bent. En dus genereer je blokkades, en ben je niet bereikende. Je zult jezelf alleen maar hele kleine beetjes informatie aanbieden, maar je zult niet echt bereikende zijn, en het gaat niet moeiteloos. Het vereist veel meer energie, omdat je aan het pushen bent. Maar alles dat nodig is, is dat je gewoonweg toelatende bent en dat je vertrouwd op je intentie. Alle informatie is beschikbaar voor je. Het is alleen een kwestie van openstaan ervoor en toestaan, of toelaten, dat het ontvangen wordt door je.
Wanneer je aan het pushen bent, kun je niet ontvangen, omdat de actie van ontvangen betekent dat je openstaat en aantrekkende bent. Als je aan het pushen bent, dan ben je energie weg aan het duwen. Waardoor je twee verschillende stromen van energie aan het creëren bent, en wat gebeurt er dan? Ze ontmoeten elkaar, knallen tegen elkaar op, en stoppen, net zoals twee objecten die tegen elkaar opbotsen. Energie beweegt zich op een zeer vergelijkbare manier. Als je aan het projecteren bent en tegelijkertijd aan het pushen bent om informatie aan te trekken, zul je het voor een gedeelte aantrekken, maar je bent ook aan het pushen, en dus, ontmoeten ze elkaar, botsen tegen elkaar op, en stoppen.
JOHN: En wordt het frustrerend.
ELIAS: Ja, omdat je een stop-punt aan het genereren bent.
NATASHA: Zijn er ook situaties waarbij pushen wel gunstig is?
ELIAS: Nee.
NATASHA: Ook niet als je iets moet doen, maar jezelf er niet toe aan kan zetten? Want soms ben je blij dat je jezelf gepushed hebt om iets te doen, omdat je naderhand een voldaan gevoel hebt omdat je uiteindelijk toch hebt gedaan wat je moest doen, en omdat hetgene wat je gedaan hebt, je eigenlijk toch wel een tevreden gevoel geeft, omdat het op zich geen onplezierige bezigheid is. Maar je had alleen even dat eerste duwtje nodig.
ELIAS: Dat is niet noodzakelijk jezelf pushen. Dit heeft meer te maken met jezelf motiveren – jezelf motiveren om je over je apathie heen te zetten.
ELLA: Maar toch lijkt het op een forceren van jezelf, omdat je jezelf over bepaalde grenzen moet heenzetten.
ELIAS: Het is vergelijkbaar met het verschil tussen boosheid en irritatie. Boosheid kan hetzelfde lijken te zijn als irritatie, maar toch genereren ze allebei hele verschillende energieën. Wanneer je aan het forceren en pushen bent, dan ben je dus niet echt aan het doen wat je wilt. Een aspect dat meespeelt in forceren en pushen, is ongeduld. En wat is geduld?
NATASHA: Toelating.
ELIAS: Correct. Geduld is een toelating. Het is niet wachten op; het is een toelaten. En als je ongeduldig bent, wat doe je dan? Je bent geen toelating aan het uitoefenen.
Pushen creërt de expressie van ongeduld, van geen toelating, en over het algemeen genomen, zou je wel iets willen aangaan, maar voel je je niet echt gemotiveerd om het doen.
Nu; er kunnen vele verschillende redenen voor zijn die invloed hebben op dat ongemotiveerde gevoel om een bepaald iets aan te gaan. Het kan zijn dat je jezelf niet helemaal vertrouwd en jezelf niet helemaal erkend. Maar er is toch die aandrang om die actie te willen uitvoeren, en daarom, kies je er feitelijk voor om je er overheen te zetten, om bereikende te zijn.
Wanneer je aan het pushen bent, dan betekent dit dat je die actie echt niet wilt aangaan, en ben je jezelf aan het forceren om het toch te doen, ongeacht, en je zult je nadien ook niet tevreden voelen. Omdat het een forceren was – je wilde het eigenlijk helemaal niet doen; en je wist dat, ongeacht of je dit doorhebt of niet. Maar je geeft het aan in je eigen communicaties naar jezelf toe, omdat je emotionele communicatie je dat vertelt. Dat is de boodschap; je wilt deze actie niet aangaan.
ELLA: Ondanks alles wat je verteld, de vele woorden, heb ik toch het gevoel dat je een of andere boodschap probeert over te brengen … en dat wij dat niet oppakken … ik heb het gevoel dat je bepaalde dingen nog niet hebt gezegd. Ik weet ’t niet. Er mist iets. Maar ik weet niet wat. Is er nog iets dat je wilt zeggen dat je nog niet gezegd had? (Gelach)
ELIAS: (Grijnst) Er is zoveel wat ik nog niet gezegd heb! Volumes! Wat mis je?
ELLA: Het voelt bij mij gewoon aan alsof er een hoop verteld word … maar zelf heb ik zoiets van; in hoeverre is het nou ook echt daadwerkelijk noodzakelijk voor mij om te weten wat ik wel of niet zou moeten denken … is het dit of dat of wat? Alles wat ik wil is gewoon mijn leven leven. Ik heb helemaal geen zin om continue maar allerlei puzzels en raadsels te moeten oplossen, van hoe dit of dat zit. Ik wil helemaal niet weten wat ik nu eigenlijk aan het voelen ben, of waarom ik iets aan het voelen ben. Wat kan mij dat nou schelen? Ik leef toch mijn leven wel, want dat is het leven! Dus terwijl ik intuïtief en intellectueel best wel weet en doorheb dat je belangrijke informatie geeft, en een hoop mensen ervan zullen leren, zit er toch nog meer achter die woorden van je – dat je ons mee wilt geven - maar wat?
ELIAS: Je bent correct. Het is helemaal niet nodig voor je om iedere actie die je aangaat te analyseren. Deze informatie is toegespitst op de momenten waarop jullie verward zijn of jullie je ongemakkelijk voelen – zodat je gewaar kunt worden van de automatische reacties die je eigen comfort blokkeren, omdat jullie veel meer gefocust zijn op wat ongemak oplevert dan op wat comfort oplevert.
Het is in deze niet een kwestie van dat je op ieder moment gedurende iedere dag moet gaan analyseren en evalueren wat je aan het doen bent en hoe je het aan het doen bent en waarom je dat aan het doen bent en wat dat betekent en wat dat inhoud. Het is geen kwestie van vreselijk veel moeite erin moeten steken. Het is meer een kwestie van kunnen begrijpen dat hoe meer informatie je aanbied aan jezelf, hoe meer je automatisch bewust wordt van jezelf, wat helemaal geen analysering vereist.
ELLA: En temidden van alle verwarring, gebeurt dat ook. Dat ben ik met je eens. Maar ik bedoel eigenlijk wat anders; ik heb het meer over dat het op de een of andere manier gewoon veel makkelijker en moeitelozer is, om gewoon ontspannen mee te gaan in dingen, en om mezelf daar niet zoveel vragen bij te stellen – maar dat het gewoon makkelijker is en minder moeite kost om gewoon mee te gaan in wat er ook gaande is. Soms weet ik gewoon niet waarom ik per se iets wil doen, en hoef ik ook helemaal niet te weten waarom dat is - maar zal ik het gewoon doen.
ELIAS: En mijn erkenning daarvoor. Er zijn ontzettend veel mensen, die henzelf dat niet toestaan.
ELLA: Dus, het gevoel is een signaal, en heeft geeft je een boodschap door, en daarna zal het signaal afnemen. Soms weet zelfs ik dat dit hetgene is wat gaande is. Alleen zou ik het waarschijnlijk anders verwoorden dan jij dat doet. Wat mij opvalt, is dat er gewoon een soort van emotionele vasthechting vastzit aan bepaalde gevoelens. En terwijl ik best wel begrijp dat het misschien helemaal niet zo best is om dat te doen, zal een deel van mij gewoon graag in dat bepaalde gevoel willen blijven hangen, willen meegaan – en misschien wil ik dat wel vanwege het drama dat eraan vastzit, of vanwege het melancholieke gevoel dat het geeft. En eigenlijk vind ik dat gevoelens, gevoelens op zich, waarde hebben, waardevol zijn, totdat je er doorheen gegaan bent, en het loslaat.
ELIAS: Precies! Ja; want er zijn veel gevoelens – zoals melancholie of verdriet of distress – waarbij je automatische reactie zal zijn dat het ‘slechte’ gevoelens zijn, en dat je ze niet wil voelen. Maar in veel gevallen, zul je die gevoelens toch ‘aangenaam’ vinden.
Als je naar een toneelstuk of naar een opera of film kijkt of een boek leest of naar een lied luistert of een stuk muziek dat een gevoel van melancholie oproept of verdriet of distress, dan zal hetgene wat die gevoelens triggert, je niet tegenstaan, je zal er zelfs geen hekel aan hebben. Je zult die gevoelens in feite appreciëren, op dat moment. Het staat je een veilige een comfortabele ervaring toe van gevoelens die je normaal gesproken labelt als negatief, zonder het negatieve aspect eraan vast te hangen.
Het staat je dus toe om energie uit te drukken op een andere manier, die je ten bate is. Het staat je toe om een diversiteit aan gevoelens uit te drukken, zonder de toevoeging van drama’s – en zonder dat je jezelf er negatief door laat beïnvloeden.
ELLA: Dat klinkt mij zinnig in de oren. Ik wilde je ook nog vragen over die disconnectie waar je het over had. Wij hebben een groep vrienden in New York waar wij (eens in de zoveel tijd) mee samenkomen, en over het Seth materiaal praten. Het is mij opgevallen – ook in andere groepen die vergelijkbaar zijn – dat wij gedurende het laatste half jaar veel minder vaak samenkomen – en dat gebeurt spontaan. Iedereen is bezig of druk, of wat dan ook. Ik heb opeens ook veel minder interesse in deze sessies en dat soort dingen. Ik neem dat niet waar als zijnde iets slechts; ik voel mij er neutraal over. Maar ik heb die beweging opgemerkt, en ik vraag mij af of ieder van ons in een staat van isolatie terecht is gekomen, waarbij de isolatie ons juist ten goede komt op een of ander niveau, om de een of andere reden. Wanneer wij bij elkaar zijn, zijn er geen barrières, maar er lijkt erop alsof iedereen een beetje uit elkaar aan het groeien is.
ELIAS: Ja, wat onderdeel is van het proces.
Toen ik zei dat de gemeenschappelijke factoren disconnectie en isolatie waren, maakten jullie voor het grootste gedeelte onmiddellijk de automatische associatie dat dit iets negatiefs zou zijn. Maar ik zei niet dat dit negatieve aspecten waren.
LYNDA: Dat is echt typisch, want dat ik precies wat ik deed!
ELIAS: Ik zei niet dat het slecht was.
LYNDA: Wát een automatische associatie zeg!
ELIAS: Ja. En jullie doen dit continue met woorden die jullie horen. Ik zeg het woord “disconnectie”, ik zeg het woord “isolatie”, en je associeert dat automatisch met als zijnde iets slechts.
MELISSA: Ik dacht dat je zei dat dit het slechte nieuws was …
ELIAS: Nee. Ik zei dat het slechte nieuws is, dat deze golf aan het intensiveren is – wat in jullie waarneming slecht nieuws is – dat deze golf intensiveert terwijl het zijn einde nadert.
JOHN: Iets dat mij verwart, is dat je ‘gevoelens’ en ‘emoties’ apart gebruikt, en dat het ene anders is dan de andere. Ik ben emotioneel gefocust. Ik heb te maken met emoties, terwijl religieus gefocuste mensen te maken hebben met gevoelens. (En gedachte gefocuste mensen met gedachtes van doen hebben – Vertaalster). Maar er zit dus een verschil tussen …
ELIAS: Ja.
Nu; als je praat over focus types … en ik hoop ten zeerste dat jullie er gewaar van zijn dat “religieus gefocust” niét geassocieerd dient te worden met enige vorm van religie … maar in deze, ja, speelt ook die kwaliteit er in mee - van het verwerken van informatie via gevoelens.
Dit omvat méér dan alleen de gevoelens die geassocieerd worden met emotionele communicaties. Er zijn vele soorten of types van gevoelens. Er zijn lichaamssignalen die gevoelens zijn, er zijn fysieke gevoelens, er zijn gevoelens die gerelateerd zijn aan zintuigen. Er zijn dus vele verschillende soorten gevoelens.
JOHN: Dus is emotie ook een type gevoel.
ELIAS: Het signaal van emotie is een type van gevoel, ja. Emotie op zichzelf brengt geen gevoelens. Het is een communicatie. Het signaal dat de emotie vergezeld is het gevoel. Het probleem is dat jullie geleerd is dat gevoel en emotie synoniem zijn, maar dat zijn ze niet. Gevoelens zijn signalen. Ze geven je het signaal dat er een emotionele communicatie gaande is.
Hoe hebben wij emotie gedefinieerd? Wat is emotie? Communicatie.
ELLA: Je zei emotionele communicatie. Zijn er nog andere communicaties van je essentie naar je focus?
ELIAS: Ja. Er zijn vele verschillende wegen van communicatie. Emotionele communicaties zijn je subjectieve communicaties - met betrekking tot wat je inwaarts aan het doen bent - naar je objectieve wakende gewaarzijn toe.
LYNDA: En wat is het goede aan je isoleren en aan disconnectie? Zoals je net al zei, ging ik inderdaad direct die richting op van ‘oh jee – dit is niet goed’, ik ben mij weer aan het isoleren maar eigenlijk zou ik de deur uit moeten gaan en met mensen moeten omgaan. Maar ik wil helemaal de deur niet uit en met mensen zijn, en hierdoor raak ik in conflict omdat dit mijn automatische respons is, mijzelf pushen om de deur uit te gaan en interactief zijn met mensen, omdat jezelf isoleren slecht is. Is dat onderdeel van het proces, dat ik echt een connectie aan het maken ben met mijn verwondering hierover, en dat ik daar voor meer dan drie seconden over nadenk?
ELIAS: Ja, wat zeer vergelijkbaar is met wat ik al eerder aangaf over het lichaamsbewustzijn en gewicht - dat het lichaamsbewustzijn een bepaald punt zal naderen waarin het zal stoppen met bijvoorbeeld afvallen – voor tijdelijk.
In deze, zijn isolatie en disconnectie een onderdeel van dit proces, maar wat je doet is dat je automatisch denkt dat je er iets aan moet DOEN; dat je er iets aan moet veranderen. Maar je bent een proces aan het doorlopen waarbij je steeds meer bewust aan het worden bent van je ware zelf en van de vasthechtingen die je hebt – dus, met wat de dreigingen en consequenties zijn die je associeert met wat je angsten creërt, en met de exploratie van die associaties. In dat proces, ja, is er dat aspect aanwezig waarbij je je naar binnen keert, en je een disconnectie en isolatie ervaart – zodat je je duidelijker bewust kunt worden van je zelf, en waardoor je dus duidelijker bewust kan worden van wat de associaties en triggers zijn, die bepaalde expressies doet triggeren die maken dat je je ongemakkelijk voelt.
Maar in het ongeduldig zijn en door de disconnectie of isolatie te zien als iets dat slecht is, ontstaat er die automatische reactie; dat je het wilt veranderen, dat je het van je weg wilt duwen.
LYNDA: Omdat wanneer ik dat niet doe, er iets rottigs gebeuren zal – en in mijn geval, zal ik op een nijlpaard gaan lijken. Ik vind het vervelend om mijzelf als voorbeeld te gebruiken hier, maar jij en ik praten hier al veel langer over – over mijn gewicht en lichaamsbewustzijn. Ik geloof dat ik het eindelijk begin te vatten, en dat ik op mijn lichaam kan vertrouwen, maar ik zit nog maar in het begin van dit proces. En daardoor zou ik weer snel kunnen terugvallen [in mijn oude gewoontes]. Maar de sleutel is de angst, de angst dat ik niet kan stoppen met lijnen. Ik weet dat dit verhaal begint te vervelen – maar ik was echt bang dat ik niet zou kunnen stoppen met diëten.
Ik ben nu eindelijk op het punt beland waarbij ik mijzelf toesta om te eten. Mijn voorkeur is om een routine te hebben wanneer ik eet. Mijn verwarring lag in het feit dat ik dacht dat het punt van stilstand nooit zou eindigen. Daarna was ik weer verward omdat ik bang was dat als ik gewicht zou kunnen verliezen, ik té mager zou worden. Maar ik begin nu te begrijpen dat het allemaal oke is. Ik kan gaan ademhalen en gewoon vertrouwen op dat punt van stilstand van mijn lichaam.
NATASHA: Dat was een goed voorbeeld.
HELEN: Ongeacht het onderwerp of waar het over gaat, is dat stoppunt iets engs voor mensen. Volgens mij is voor een hoop mensen de angst dat een ‘stop punt’ net zoiets is als de dood.
Voor mij voelt niét iets ‘doen’ aan alsof je aan het doodgaan bent. Dat als je stopt met doen met wat aanvoelt als het zijn van wat je bent, dat als je stopt met het verhaal dat je jezelf verteld hebt over jezelf - dat je jezelf zult kwijtraken – alsof je doodgaat.
ELIAS: Ah, maar …
HELEN: Maar aan de andere kant, weet ik ook dat je jezelf niet zult kwijtraken. Is dat wat …
ELIAS: En dat is het punt er ook niet van. Je zult jezelf niet kwijtraken.
Ik begrijp wat je probeert te zeggen, en dat kan ook angstig zijn, want in jouw perceptie denk je, als ik nú mijn ware zelf al niet ben en zelfs niet ken, wat ben ik dan? Hoe ziet mijn ware zelf er wel niet uit, als ik het aan mijzelf zou presenteren?
Maar jij zult jezelf niet kwijtraken. Al die associaties, die vasthechtingen, zijn geen onderdeel van je ware zelf. Het zijn vasthechtingen.
Nu; in de identificering dat het ook alleen maar vasthechtingen zijn, is het punt er niét van dat je weet dat niet alles in je realiteit slecht is en verwijderd moet worden, of dat alles in je realiteit op extreme wijze moet worden over-geanalyseerd, om te kunnen evalueren of het goed of slecht is.
Het is namelijk onderdeel van je vrijheid, dat je weet wat deze vasthechtingen zijn, dat je weet wat de associaties zijn. Dat wil nog niet eens zeggen dat je er noodzakelijkerwijze voor zal kiezen om ze te veranderen, misschien doe je dat wel niet. Het is een keuze - en niet langer meer een automatisch reactie of handeling. Het is geen automatische reactie meer; het is geen automatische respons meer; het is een keuze die je intentioneel maakt, wat je in staat stelt om zelfleidend te zijn.
In deze, als je de vasthechting van het onafhankelijk zijn zou nemen als voorbeeld, (een onafhankelijk persoon willen zijn) wil dat dus niet zeggen dat het slecht is om jezelf te beschouwen als het zijn van een onafhankelijk individu, of dat je onafhankelijk bent in je gedragingen, maar wat het wél wil zeggen; is dat je weet wat die gedragingen motiveert, en dat je weet dat het jouw keuzes zijn, en dat het geen expressies zijn die je zijn aangeleerd, en dat deze (aangeleerde) expressies beter zouden zijn, maar dat je voor een actie kiest omdat dit vanuit je eigen individuele richtlijnen komt. Het is natuurlijk voor je, omdat je weet dat wat je verschillend maakt van anderen, zeer acceptabel is.
Er zijn individuen in je realiteit die zich niet op een natuurlijke manier bewegen binnen die vasthechting van onafhankelijkheid; dat hun natuurlijke flow van energie, hun natuurlijke expressie zich niet beweegt in de richting van hoe jij onafhankelijkheid definieert. Die individuen worstelen met henzelf, omdat zij verwachtingen creëren over henzelf. Ik moet zus zijn, ik zou zo moeten zijn, ik zou dit of dat moeten doen.
Er zijn individuen die emotioneel sensitief reageren op situaties en andere individuen; op een gevoelige manier die jullie zouden definiëren als het zijn van té emotioneel – maar in vele gevallen, en op vele manieren, in jullie realiteit, sociaal gezien, wordt dit niet helemaal beschouwd als acceptabel. Het is hun natuurlijke expressie, maar de vasthechting is dat je sterk moet zijn, dat je stoïcijns moet zijn, dat je logisch moet zijn, dat je rationeel moet zijn, dat je niet altijd moet reageren, dat je jezelf onder controle moet houden.
HELEN: Dus liggen vasthechtingen, expectaties en oordelen zeer dicht bij elkaar?
ELIAS: Ze werken samen. In deze is het, wederom, geen kwestie van dat je continue iedere actie die je genereert moet gaan analyseren. Maar ieder van jullie heeft van die momenten en situaties waarbij je je oncomfortabel voelt, en het is belangrijk en significant om te begrijpen waardoor dit gegenereerd wordt. Waar beweeg je je tegendraads aan? -- want dát creërt het discomfort. Waar ben je op aan het reageren dat angst creërt?
Dreiging kan uitgedrukt worden zonder dat er angst aanwezig hoeft te zijn; angst wordt niet uitgedrukt zonder dat er een dreiging aanwezig is. Angst is de combinatie van een perceptie van dreiging en consequenties, of deze nu echt of verbeelding zijn. Het is de combinatie van de in jouw perceptie waargenomen dreiging en consequentie – wat is de dreiging en wat is de consequentie waar je op anticipeert – maar die je niét aan het ervaren bent.
Je zou een gevoel van angst kunnen ervaren, maar naar alle waarschijnlijkheid ben je niét de daadwerkelijke dreiging of consequentie aan het ervaren. Je bent in anticipatie van de dreiging en de consequentie, en dát genereert de angst, omdat de dreiging en de consequentie niet aangesproken wordt. Over het algemeen genomen, kun je het niet eens bewoorden. Je vraagt jezelf niet af wat nu eigenlijk de dreiging is, wat de consequentie is, of wat mogelijk de consequente kan zijn, en of dat ook echt is.
Het punt is dat jullie allemaal situaties en momenten ervaren waarin je je verwart voelt, oncomfortabel voelt, gestresst voelt, bang voelt, en zo wil je je niet voelen. En dus is de vraag; wat kun je doen om je zo niet te hoeven voelen? Het verplaatsen van je aandacht naar een in je perceptie van buitenafkomende bron, is niet behulpzaam. Dat verdrijft het gevoel niet. Het vermindert niet het ongemak dat je voelt. Je weet ook dat hoe helderder je bent, hoe meer informatie je opneemt, hoe meer je objectief zult kunnen begrijpen, hoe groter en breder het spectrum van je keuzes zullen zijn, of van je opties, of de richtingen die je op kunt gaan, of wat je kunt doen en wat je zult gaan doen, en daarbinnen, zul je zelfbekrachtigend zijn, en zelfleidende.
Nogmaals - nee, je zult geen utopie creëren. Je zal wel, als je kiest te continueren in deze realiteit, jezelf voor uitdagingen zetten. Uitdaging is weer zo’n woord dat niét automatisch maar ”slecht” betekent. Maar, je zult blijven doorgaan om jezelf voor uitdagingen zetten, en in sommige situaties zul je doorgaan jezelf situaties en ervaringen aan te bieden die niet geheel comfortabel zullen zijn; maar je zult weten wat je keuzes zijn in relatie tot deze zaken. Zoals je al zei: “Ik zal mij niet altijd comfortabel voelen maar ik weet dat ik mijzelf kan toestaan om dat ook te voelen en mijzelf erin mee te bewegen, en het gevoel zal uiteindelijk minder worden, en ik vertrouw op mijzelf dat ik mijzelf de juiste richting of juiste informatie zal aanbieden. En zelfs al heb ik die informatie niet op dit moment, vertrouw ik erop dat ik het mijzelf uiteindelijk toch zal presenteren.”
In situaties die het individu waarneemt als intens te zijn, ongeacht wat het betreft, en ongeacht of het in jullie termen goed of slecht is, zullen individuen voor het grootste gedeelte automatisch geen geduld uitoefenen. Ze willen een onmiddellijk antwoord. En wanneer zij henzelf geen onmiddellijke objectieve antwoorden kunnen aanbieden die hun gedachtemechanisme ook kan vertalen, beginnen ze acties te genereren. Omdat er GEVOELENS naar boven gaan komen, het signaal zich zal presenteren, wat een communicatie is dat je ongeduldig aan het zijn bent. Dit is wat je aan het doen bent. Je bent geen toelating aan het toelaten, en het gevoel benadrukt dat. En in plaats van op het bericht te handelen, handel je op het gevoel; Ik voel mij ongemakkelijk en ik handel op dat gevoel.
Het gevoel is illusoir. Het zal verdwijnen tesamen met de informatie. Zo intens als dat enig gevoel kan zijn, zal het in een oogwenk verdwijnen als je de informatie begrijpt. Als je de communicatie begrijpt, verdrijf je onmiddellijk het gevoel, omdat het gevoel niet nodig is. Het is specifiek ontworpen om een alarm te zijn. Maar als je de brand opmerkt, is het alarm niet meer nodig.
DANILL: Het viel mij op dat wanneer ik mij slaperig voelde, en ik mijzelf toeliet om direct naar bed te gaan en even te gaan liggen, dat ik mijzelf gelijk alweer oke voelde, nog voor dat ik ging liggen.
NATASHA: Dat is waarom ik je niet naar bed kan krijgen! (Elias lacht met de groep mee).
RODNEY: Wat zal de volgende golf in bewustzijn zijn?
ELIAS: Die keus zal aan jullie zijn, nietwaar? Zodra jullie gekozen hebben, zal ik het jullie vertellen.
JOHN: Wanneer al die golven klaar zijn, wat zal dat betekenen? We hebben er nog maar drie over; bepaalde zintuigen, wetenschap, en religie.
ELIAS: En? (Er ontstaat een groepsdiscussie). Het universum, de creatie van het universum. (Nog meer groepsdiscussie volgt).
(Wat overigens een hint was van de volgende (nieuwe) golf in bewustzijn – die inmiddels gaande is, en besproken wordt in de volgende groepsessie - vertaalster).
ELLA: Met de wetenschapsgolf - - zullen er dan een hoop ontdekkingen gedaan worden?
ELIAS: Misschien; het zou kunnen. We zullen het wel zien, omdat jullie nog niet gekozen hebben wat de volgende golf in bewustzijn zal zijn.
(Na nog wat groepsdiscussie); Goed! Wij gaan de sessie beëindigen.
GROEP: Bedankt!
ELIAS: Jullie zijn zeer welkom. Met diepe genegenheid voor jullie allemaal, au revoir!
GROEP: Dag, Elias! Au revoir!
©2010 Mary Ennis, Alle Rechten Voorbehouden.
Vertaald door
Copyright 2010 Mary Ennis, All Rights Reserved.